روی موجی خوابید

می توان موجی شد 

سوی ساحل غلتید

یاكه بادی گشت و    

از پی اش تند وزید

همچو آهوی ختن    

خطری دید و رمید  

یاكه در سینه ی یار 

همچو دل بود و تپید

ساز وآواز خوشی    

از لب یار شنید

می توان غصه شدو 

آه گشت و نالید

یا كه شادی گشت و

زاسمانش بارید

برق چشمانش شد

لاله چید وگل چید

می توان روی لبش

بنشست و خندید

می توان آینه بود 

روی او در خود دید

سروجانی دادو

عشوه و غمزه خرید

یا كه چشمی بست و

خواب رویایی دید

دست بردامن او

زد وبركام رسید

یا كه مجنون گشت

چنك زد سینه درید

وزفرح بالی او 

بال بگشود وپرید

در  گذر از مِهر خود كرده ی  این پیر را

بار گنه   كوله بار ، بسته  به  خروارها

قفل  زبانم   گشا  ، فن   بیانی   بده

عاجز  وصف  تو است  گفته وگفتار ها

درب  دلم   باز كن  ،  كار  دل  آغاز كن

كار  گشایی   تو   در اوّل  هر    كارها

پاك   كن از طینت زشت دل و دیده را

 مُهر كن از  نام خود  كرده   و  پندارها

رخ  بنما  مه لقا  ظلمت  دل سر شود

منتظر وصل توست این  همه دیدار ها

ای هنر آموز عشق  ابجد  و اعداد جو

سیرِ  طوافت   دوام ،   همره   زوارها

بند زگردن گشا  خویش ز خود وا  رها

جام  شرابی  بنوش  از  خُم  خمّارها

زمستان 1368 تهران

چندیست كه جنگیست

میان من ومن

گاهی نه منم ،منم ،

گهی من نه منم

آنگاه نه من آن منم ،

گهی این نه منم

خظیست بطول پاره

از من تا من

حدیست میان

مرز من تا با من

                می كه مجنون                         

                                      خورده به ما جرعه ای ده

                                                                    آنچه به او

                                                                                         جمله دادی 

خرده به این خرده ای ده        

                       مكتب وقاموس عشق است

                              قصّه بدینسان نوشتن

                                                             خاطره و یاد اورا

                                                                        مشق هر آزاده ای ده

باز سر گشته ام  از حكمت و اسرار قلم

باز در مانده ام  از  جوهر  و    پندار  قلم

هركه رادیده از آب است وعذابش  دیده

شایدش   راز  همو   داند  و   كردار  قلم

آنكه  در خُم ، خَم  ابرو نتوان  دید  به  دل

سر و سرّی نتوان  داشت به  دربار  قلم

از قد و قامت او   بوده  هر  آمد   هر شد

می توان  دید  در  این  دایره  ، پرگار  قلم

لوح    زرّین   ز   جولانگه    رقّاص     هنر

قفل ها   می شكند  از سرو  دیوار  قلم

دست بردست قلم گر دهد،هرخیره سری

حبس  در خط ّ  قلم  بوده     گرفتار   قلم

عاشقم   بر خط و خالش ، چوعشّا ق دگر

كه اسیران  زیادیست  سر    دار  قلم

پیر درمحبس و دیوار قلم  دل  خوش  دار

كه مشرّف  شوی از محضر  و  دیدار قلم